Traan kleef aan....

In één woord......een emodoos!
Blij toe niet emotieloos....maar kon ik mijn eigen emoties maar wat beter managen. Gelukkig zijn het wel positieve emoties, empathisch van aard. Blijkbaar identificeer ik me makkelijk in gevoelens van anderen. Wat in vroegertij "het kleine huis op de prairie" al bewerkstelligde (jaja...pffff) zijn het nu tal van andere zaken die mij tot tranen beroeren. Ik geneer me niet voor een traan op zijn tijd maar het zou wel eens handig zijn dat beter onder controle te hebben. Ben per definitie dus niet de huilebak ....dan nog herhaaldelijk pink ik er één. Het lijkt erop dat mijn harddisk meer een softschijf is. Maar wel een van een ongekende opslagcapaciteit ....kom maar! ...dát kan er ook nog wel bij. Maar los van dat incidentele onvoorziene uiterlijk vertoon, maakt het me per keer meer mens. Niets mis met emotie ontstaan door besef van realiteit van zaken, andere inzichten en opvattingen. Welnu, die onbeheersbare traan. Luister ik nu beter dan voorheen? Relativeer ik meer? Ik denk het wel. Dus is mijn traan een zichtbaar teken van plots innerlijk verworven rijkdom. En als ik het zo bezie mag ik daar blij om zijn. Een traantje pinken? ...dat doen we toch allen weleens bij zaken die ons raken?! Bij mij echter heel To(o)nbaar.